Het eerste woord wat in mij opkomt als ik terug denk aan de reis naar Lourdes is dankbaar.
Wat ben ik dankbaar voor deze reis die ik samen met mijn moeder heb mogen maken.
Als je mij dat van te voren had verteld had ik je misschien wel uitgelachen. Ik was behoorlijk sceptisch over Lourdes in zijn algemeen. Dé plek waar Maria aan Bernadette is verschenen. Wat moet je je daar nou bij voorstellen? Na het ontvangen van het programma dacht ik ook nog jeetje wel heel veel naar de kerk. Daar ben ik ook al een tijdje niet geweest. Weet ik überhaupt nog wel hoe zo’n viering gaat.

De reden om mee te gaan is he

el simpel. Mijn moeder heeft mij gevraagd. Zij wilde samen met mij deze reis maken en ze wilde vooral het samen beleven. En zoals we nu weten was het ook handig voor alle hand- en spandiensten. Mijn vader is 3 jaar geleden overleden en we zijn ons nu zeer bewust dat het in het leven gaat om herinneringen te maken. Ja, zeg dan nog maar eens nee. Ik zou  het wel zien en het over mij heen laten komen zei ik tegen mijn moeder.

Wat heeft Lourdes met mij gedaan?
Ik ben nog steeds onder de indruk van de saamhorigheid die ontstaat tijdens zo’n groepsreis. De sereniteit bij het heiligdom maar vooral ook bij de grot hebben mij enorm geraakt. Het heeft veel emoties bij mij opgeroepen die ik wellicht in de tijd en drukte om mij heen ergens diep had weggestopt. Ik vond vooral de viering rondom de handoplegging heel erg bijzonder. De woorden, de liederen en de muziek raakte mij diep. Maar ook het moment van de handoplegging. Ik stond achter mijn moeder en hield haar hand vast op haar schouder waar zij eerst de handoplegging ontving. Daarna kreeg ik de handoplegging. Ik kan niet goed in woorden omschrijven wat dat met mij deed. Het gevoel van je bent niet alleen. Je mag er zijn.
Dat werd nog extra versterkt door de eigen viering in het hotel. Hoe bijzonder is het dat je in zo’n korte tijd zoveel mooie momenten met elkaar deelt. Maar ook dat je inmiddels van bijna iedereen een klein stukje van iemand zijn leven weet. De eigen ingebrachte intenties vond ik daarom ook erg verdrietig. Wat is er veel leed, verdriet en zorgen om elkaar en de mensen die we liefhebben. Maar ook wat is er veel liefde dat zoveel mensen, zoveel om elkaar geven om voor iemand te bidden.
Mijn eigen gedicht voorlezen kwam van diep met heel wat tranen en ik voelde mij gesterkt door de hele groep. We hebben samen de kapel gebouwd en zijn elk onze bouwsteen.
De hele reis werd afgesloten met een avond vol gezelligheid. Letterlijk buikpijn van het lachen. Sommige hadden gewoon bij het cabaret moeten gaan!

Als mensen nu aan mij vragen; ‘En? Hoe was het in Lourdes?’ Dan geef ik als antwoord: ‘Lourdes moet je beleven. Het is zo’n bijzondere plek en er hangt zo’n bijzondere sfeer dat ik je dat niet goed kan vertellen wat mij heeft geraakt. Ik ben dankbaar voor de mooie reis en de herinnering die ik met mijn moeder heb mogen maken’

Herinneringen
Het leven vieren
Herinneringen vangen
Angsten voelen
Onbereikbaar verlangen
Geluk mogen delen
En glinsteringen maken
Samen de wereld
Met liefde raken

Jules Post