Normalerwijze als men het over heiligen heeft, denk je al gauw aan iemand die hier op aarde reeds voorbeeldig was ten navolge. Echter ben ikzelf de mening toegedaan dat de meeste heiligen gewoon onder ons vertoeven. Het kan uw buurman of medebiljarter zijn of misschien bent u het zelf wel! Komend op deze gedachte was vanwege een sterfgeval in mijn familie: de allerlaatste van de voorafgaande generatie is overleden en dat bracht mij denkende over mijn grootvader, een doodgewone melkventer met een hondenkar die door weer en wind zijn klanten afging, zoals dat gebruikelijk was een eeuw geleden.

Nu was er op (m.b.t. Oostzaan zeg je geen “in” maar “op” vanwege het feit dat het dorp zo’n 700 jaar geleden begonnen is op een woonterp) het dorp een jagersman die goed was met zijn geweer en altijd wist raak te schieten. Iets waarop hij zich liet voorstaan en hij had vele bewonderaars. Eens, op een mooie voorjaarsmorgen gaf de jager een demonstratie van zijn kunnen. Het halve dorp liep uit om te “beursen” en gelijk te genieten van de jagerskunsten in optima forma. Mijn opa was één van hen, maar terwijl de aangroeiende menigte verviel in vele “oehs” en “aahs” bleef mijn grootvader stil en keek slechts toe met een stalen gezicht. Na verloop van tijd viel dit de jager op en het ergerde hem steeds meer.

Op een gegeven ogenblik kwam hij verbolgen op mijn opa af en vroeg waarom hij niet meejuichte. “Of hij het soms beter kon,” was de norse vraag. Zonder iets te zeggen zette mijn opa een kleine beker voor zich op het droge zand, opende de melkbus, pakte zijn schenkkan, draaide de menigte zijn rug toe en schonk zonder te kijken de melk uit over zijn schouder precies in de kleine opening van de beker. Hiermee klaar zijnde vroeg hij aan diverse mensen te komen kijken of hij gemorst had. Dit bleek niet het geval te zijn, nog geen druppel! De menigte wilde nu mijn opa gaan toejuichen, maar hij maande tot stilte en zei: “Dit lijkt heel bijzonder, omdat niemand anders op het dorp dit kan nadoen. Toch kan ik het ook alleen maar omdat ik het al heel veel keren voor de lol geoefend heb; anders had ik het ook niet gekund! Wees daarom altijd bescheiden in wat je allemaal kunt doen, want het is maar 10% talent en 90% oefenen. Elke aap kan een kunstje leren.” Dit gezegd hebbende verliet mijn opa stilletjes het dorpsplein om zijn melk verder uit te gaan venten. De jager heeft nooit meer lopen snoeven over zijn schiettalent.

U groetend met deze dorperse anekdote,

kapelaan Peter Piets